Mariola jest pewna, że mężczyźni zawsze będą gĂłrą. Bochenek tęskni za PGR-em. Stefania nigdy nie była w Warszawie, Gosia chce stamtąd wrĂłcić. Chrześnica Iwony jest lesbijką, Marta była na czarnym proteście, a Dorota wysłuchuje żartĂłw o swojej bezdzietności. Wiola nie zna nikogo, kto powiedziałby "nie wierzę w Boga", a Piotrowska zdradza, co usłyszała w konfesjonale.

Autorki ruszają z Warszawy i okrążają wojewĂłdztwo mazowieckie, rozmawiając po drodze z rolniczkami, gospodyniami, sklepowymi, przedsiębiorczyniami, bezrobotnymi. Na ławeczkach, podwĂłrkach, gankach, przy kuchennych stołach, słuchają opowieści o życiu w miejscach, skąd młodzież wyjeżdża do szkĂłł, a mężczyźni na zarobek, gdzie starsze pokolenie umiera, a młode często już nie wraca. To prĂłba oddania głosu tym, ktĂłre pozostają niewidoczne i niesłyszane. Wieś przemawia na ogĂłł co najwyżej głosem rolnika szukającego żony, polityka PSL-u lub wĂłjta i księdza z popularnego serialu. A co z kobietami?

Wklepuję na fejsa komunikat, że to koniec, że umarł nagle i niezapowiedzianie, że nie miałam okazji poznać własnego ojca, ponieważ on wolał wĂłdę. I jabole, i browary, i pewnie nawet denaturat, bo był uzależnionym typu menela, ktĂłry zasrywa sobie nogawkę spodni, śmierdzi w autobusie i zalega na dworcach. Potem usuwam to o denaturacie oraz dworcach. Piszę, że ojciec zmarł nagle i że mi smutno. Po chwili dodaję: "Choć już wiele lat temu mi zabrały go demony plątające się po jego trzewiach i głowie. Nie znaliśmy się - spotykałam głĂłwnie tego z trzewi i głowy, ktĂłry podpowiadał mu, co robić. Że poza wĂłdką jest tylko strach, że nic nie warto. Żeby dał sobie spokĂłj. Tato, przykro mi, że tak się stało. Dzięki Tobie uczę się wspĂłłczuć. Może to taki ostatni prezent, od Ciebie dla mnie". Słowo "tato" kłuje w oczy, ale w całą resztę przez chwilę wierzę. Potem zostaje tylko to kłucie. "Tato", "papo", "papko", językowe narzędzia tortur.